Πάσχα με τα παιδιά της "Παρέμβασης"

απο Σημειώσεις της Αλεξάνδρας Τζανετή

Ο ιερότερος αγώνας είναι αυτός της ζωής...

Φτάσαμε πρωί πρωί μαζί με τις υπόλοιπες οικογένειες.Όλα τα παιδιά εκεί ήταν όμορφα ντυμένα,γεμάτα χαμόγελο,μας περίμεναν πως κ πως!
Όλη τη Μ.Βδομάδα έκαναν προετοιμασία γι'αυτή τη μέρα.Είχαν βάψει κόκκινα αυγά,έφτιαξαν κουλουράκια κ τσουρέκια.Καφές κ χυμοί έτοιμα!
Δεν είχα δει ποτέ τον Άρη έτσι...Τον καμάρωνα τόσο..
Πριν ετοιμαστεί το φαγητό πήγαμε μια βόλτα με τον Άρη και τον Ανδρέα να μου δείξουν την κοινότητα.Είναι μια τεράστια,καταπράσινη έκταση.
Ξεκινήσαμε από τη βιβλιοθήκη.Όλα ήταν τακτοποιημένα.Τα βιβλία στη σειρά χωρίς ίχνος σκόνης,τα κομπιούτερ γυάλιζαν.Σε έναν τοίχο ήταν τα τρόπαιά τους και οι αφίσες τους από τις εκθέσεις φωτογραφίας κ ζωγραφικής που έκαναν.Είδα έργα τους κι ειλικρινά εντυπωσιάστηκα!Κοντά στο παράθυρο ήταν τεντωμένο ένα δέρμα ζώου το οποίο θα το χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν μουσικά όργανα.Μου έδειχναν και μου εξηγούσαν τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.Έπειτα πήγαμε στα δωμάτιά τους.Σε κάθε κρεββάτι υπήρχε κι ένα κουκλάκι πάνω.Μου είπαν πως κάθε φορά που έρχεται ένα καινούργιο μέλος διαλέγει τον "αδερφό" του κι εκείνος του δίνει το κουκλάκι του.Συγκινητικό,ε;
Βγήκαμε έξω και μου έδειχναν τις δουλειές που κάνουν.Αυτό τον καιρό πρέπει να ξεχορταριάσουν γιατί φοβούνται για πυρκαγιές το καλοκαίρι.Είδα το γηπεδάκι τους,το εργαστήρι τους.Όλα ήταν πανέμορφα!Γυρίσαμε πίσω στους άλλους...
Οι οικογένειες καθίσαμε στα τραπέζια που ήταν σε κύκλο και τα παιδιά μαζεύτηκαν στην κουζίνα για να ξεκινήσουν να μας σερβίρουν.Μας έφεραν τα πάντα!Τέλος έκατσαν κι εκείνα με τις οικογένειές τους για να φάνε..όσα είχαν εκεί την οικογένειά τους..
Αφού τελειώσαμε με το φαγητό μας μάζεψε όλους ο διευθυντής της κοινότητας στο σαλόνι.Οι οικογένειες σε καρέκλες και τα παιδιά κάτω σε μαξιλάρια.Έθεσε ένα ερώτημα κι όποιος ήθελε απαντούσε,είτε από τα παιδιά είτε από την οικογένεια.Από την πρώτη κουβέντα που άκουσα εκειμέσα δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου...Ένα ένα τα παιδιά σηκώνονταν όρθια κι έλεγαν αυτό που ένιωθαν κι οι γονείς το ίδιο.Άλλος ζητούσε συγγνώμη,άλλος ευχαριστούσε...Το θέμα είναι ότι όλοι έκλαιγαν,γονείς και παιδιά.Οι πιο κοινές κουβέντες που άκουσα από τα παιδιά ήταν :"Θέλω να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.Θέλω να μεγαλώσω.Θα τα καταφέρω και θα σταθώ στα πόδια μου,μην μου φέρεστε σαν να είμαι παιδί.Σ'αγαπώ...".Οι πιο κοινές κουβέντες των γονιών ήταν :"Είσαι το παιδί μου,σ'αγαπάω και θα σε στηρίξω σε κάθε σου βήμα.Μπράβο.Σ'αγαπώ..."
Όταν μίλησα στον Άρη είδα τα μάτια του να βουρκώνουν κι όταν μου απάντησε,εκεί μπροστά σε όλους,κλάψαμε κι οι δύο.Εκεί κατάλαβα ότι θα τα καταφέρει αυτή τη φορά...
Τέλος,βγήκαμε όλοι έξω.Τα παιδιά πιάστηκαν χέρι χέρι κ σχημάτισαν έναν κύκλο.Ένας ένας στη σειρά έβγαινε στο κέντρο και φώναζε με όση δύναμη είχε μέσα του το όνομά του και οι υπόλοιποι επαναλάμβαναν το όνομά του κ συνέχιζαν "...είναι καλά!".Μόλις τέλειωσαν αγκαλιάστηκαν όλα μεταξύ τους και είπαν ότι μαζί θα τα καταφέρουν κ πως έχουν τη δύναμη...
Χαιρετηθήκαμε.Φύγαμε....

Στο δρόμο του γυρισμού σκεφτόμουν την ημέρα που πέρασα...Ήταν από τις ωραιότερες της ζωής μου.
Εκεί είδα τι σημαίνει να πολεμάς για να ζήσεις.Άνθρωποι που πέταξαν τη ζωή τους στα σκουπίδια ξαφνικά να θεριεύουν και να στέκονται όρθιοι κόντρα σε όλα!Αναρωτιέμαι πόσο δειλή μπορεί να είμαι που σε κάθε δυσκολία το βάζω κάτω...Εκεί κανεις δεν λέει κακό λόγο για κανέναν,υπάρχει αληθινή αγάπη χωρίς να κρίνουν,χωρίς να ζητούν τίποτα για αντάλλαγμα.Απλά καταλαβαίνουν ότι η ζωή είναι δικαίωμα όλων,δεν είναι χωράφια που τα χωρίζεις με το διπλανό σου.Ξέρουν πως κανείς δεν είναι τέλειος,παραδέχονται τα λάθη τους,μαθαίνουν απ'αυτά και ο καθένας τους είναι ξεχωριστός και όμορφος.
Μοναδικός στόχος είναι να ζήσουν και σίγουρα θα το κάνουν πολύ καλύτερα από εμάς...
Είναι τόσα που θα μπορούσα να πω αλλά ακόμα και τώρα δεν μπορώ να συγκρατηθώ...
Ευχαριστώ...Μπράβο...Συγγνώμη...Σ'αγαπώ...

Για τον αδερφό μου....